13.Nisan.2009

Sevgili Baba'cığım,

Sana bu mektubu niye yazıyorum bilmiyorum?
Bugün senle tavla oynadık.
Ben ellisekiz sen seksenyedi yaşında tavla başında yine gülüştük şakalaştık ve de tabii ki ben yenildim...
Halbuki oyuna başladığım da "Herkese anlatacağım seni nasıl yendiğimi!! " Diyordum...
"Zarı artık tutamıyorum, yok pullar elimden kayıyor " diyerek söylendin ama yine de beni yendin...

Kaç yaşında olursam olayım evinin kapısından içeri girdiğim de beş yaşında ki küçük kızın oluyorum yeniden...
Ne kadar söylenirsem söyleneyim bebeğin olmak hoşuma gidiyor. Yanlızmı geldim? Arabayı nasıl kullanıyorum? Şöförle mi geldim?
Takip etmeni, benim için kaygı duymanı; Önceleri kızarak, çünkü "Büyüdüm artık nooluyoruz yahu!" Diyerek... Şimdiler de ise çok hoşuma giderek yaşıyorum. Onaltı yaşımda direksiyonu elime verdin, bana araba kullanmayı öğrettin. Ehliyet alacağım yaşda da arabanı sattın "Seni merak edemem" diyerek... Ne kadar haklıymıssın...

Çok büyümüşüm de herşeyi biliyormuşum gibi davrandığıma bakma... Sadece bildiğim yolda sana yardımcı olmaya çalışıyorum. 
Ben de yaşlandım artık. Torunlarım var. Bir çok şeyi (kendimle ilgili) önce anne olduğumda sonra da torunlarım doğduğunda daha iyi anladım. "Sen de ana olunca anlarsın" derdiniz ... Anladım!

Sevgili kayınvaldemin; Alp yeni doğduğunda, ben "Kimse bebeğin odasına girmeyecek. Saatinde yiyecek! Saatinde uyuyacak, uyanacak!
Her Gag! Gug!  dediğinde beşiğin başına gidilmeyecek!" Diye fetvalar verdiğimde, onun Alp'in kapısının dışında, soluğunu dinleme çabalarının ne olduğunu, kendim babaanne olduğum da anladım.

Tek çocuk olduğumdan, annemin "Bir arkadaşıma gideceğim" dediğim de, arkadaşımın ailesini tanıma çabalarını, "O bize gelsin, burda oynayın" demesini...
Çocuklarım kavgaya tutuştuğunda, ne yapacağımı şaşırıp, diğer odadan çok kardeşli arkadaşlarıma telefon edip "Bu normal mi, şimdi ne yapacağım? İtişiyor, kavga ediyorlar" dediğimde... "Sen karışma, şimdi ikisi bir olur sana karşı gelirler" dediklerinde ne kadar haklı olduklarını, hep yaşıyarak öğrendim.

Çocuklar bahçede yazlıkta sitede oynarken, gözden uzaklaştıklarında, senin bisiklete atlayıp onları takip etmeni, ne yaptıklarına bakmanı... Kendim babaanne olunca anladım.

Geçen gün seni traş ederken, küçükken kucağına çıkıp saatlerce saçını taradığım günleri, sabırla bu oyunuma ortak olmanı hatırladım.
Bir şey söylemedim sana... Bazı şeyleri unutuyor, bazı şeyleri ise hiç unutmuyorsun! O gün saatlerce anlattığım, yeni aldığım "Bu Traş köpüğünü kullan babacığım, yüzünü kesmezsin, daha rahat traş olursun" laflarını hiç hatırlamayıp... Cep telefonumda sana gösterdiğim, Google la yer bulma özelliğini, günler sonra hatırlaman beni cok etkiledi. İlaçlarını içmeyi unutmanı, çok daha iyi anlıyorum şimdi.
Bunu  unutkanlık olarak değerlendirmiyorum ve hoşlandığın şeyleri aklında tutmak, hoşlanmadıklarını ise unutmak, olarak 
algılıyorum artık.

Bu satırlar böyle uzayıp gider... Bir tavla oyunundan nerelere geldim...

Seni çok seviyorum babacığım.
 
Kitaplarına ayıcık resimleri çizen kızın...
Tülin,

İstanbul 

Tülin birbuçuk yaşında;



İsmail Hakkı Etizsoy;








xoxo